ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Το 1877, πήγε στο Άμστερνταμ για θεολογικές σπουδές, αλλά εγκατέλειψε γρήγορα την προσπάθεια. Εργάστηκε ως ιεροκήρυκας στο Μπορινάζ, περιοχή του Βελγίου με ανθρακωρυχεία, όπου οι κάτοικοι βασανίζονταν από τη φτώχεια. Απέδωσε με τη ζωγραφική του την άθλια ζωή των εργατών με σκοτεινά και παχιά χρώματα και με έντονα περιγράμματα. Αφοσιώθηκε τόσο στην αποστολή του σε σημείο που δώρισε όλα τα ρούχα του στους φτωχούς. Ήθελε να βοηθήσει τους φτωχούς και περιθωριακούς, αλλά εκδιώχτηκε από το Μπορινάζ, επειδή θεωρήθηκε φανατικός.

Το 1880, πήρε τη μεγάλη απόφαση: θα αφοσιωθεί στο σχέδιο και τη ζωγραφική. Παρακολούθησε κάποια μαθήματα, και το 1885 φιλοτέχνησε το πρώτο του μεγάλο έργο με τον τίτλο "Οι Πατατοφάγοι", όπου απεικονίζεται μια φτωχή οικογένεια αγροτών, οι οποίοι τρώγοντας πατάτες "δεν έτρεφαν σωστά ούτε την ψυχή ούτε το πνεύμα", όπως έλεγε ο ίδιος.

Το 1886, πήγε στο Παρίσι κοντά στον αγαπημένο του αδελφό, Τέο, ο οποίος ασχολούνταν με το εμπόριο έργων τέχνης και βοήθησε το Βίνσεντ με κάθε τρόπο. Από τότε, ο Βίνσεντ παρέμεινε στη Γαλλία μέχρι το τέλος της ζωής του. Στο Παρίσι γνώρισε το Ζιλιέν Φρανσουά Τανγκί, ο οποίος είχε ένα χρωματοπωλείο με υλικά για τις Καλές Τέχνες, και ήταν ο πρώτος που εξέθεσε έργα του Βίνσεντ. Γνώρισε ακόμη πολλούς καλλιτέχνες, όπως τον Τουλούζ-Λωτρέκ, τον Πωλ Γκωγκέν και τον Πισαρό. Ήρθε σε επαφή με το θαύμα του ιμπρεσιονισμού και άρχισε να χρησιμοποιεί τα έντονα, ζωηρά και φωτεινά χρώματά του, αφήνοντας στην άκρη τη σκοτεινή ατμόσφαιρα και τα σκούρα χρώματα των πρώτων έργων του. Άρχισαν να εμφανίζονται τα πανέμορφα κίτρινα χρώματα του ήλιου, και στο φωτεινό κίτρινο χρώμα θα δώσει την κυρίαρχη θέση στην παλέτα του, επειδή αντιπροσώπευε για αυτόν την ελπίδα, τη χαρά, τη φιλία, την αισιοδοξία, την αγάπη και τη ζωή.

Το 1888, άφησε το Παρίσι για τη φωτεινή Αρλ της Προβηγκίας. Κατάφερε να αποκτήσει μερικούς φίλους, μεταξύ των οποίων ήταν ο ταχυδρόμος Ζοζέφ Ρουλέν, ο οποίος ποζάρισε αρκετές φορές για το Βαν Γκογκ. Στην Αρλ προσπάθησε να δημιουργήσει ένα καλλιτεχνικό κύκλο και έπεισε τον Γκωγκέν να πάει εκεί. Οι δύο αυτές εκρηκτικές προσωπικότητες άρχισαν σύντομα να διαπληκτίζονται, και, στις παραμονές των Χριστουγέννων, ο Βίνσεντ απείλησε τον Γκωγκέν με ένα ξυράφι, το οποίο έστρεψε μετά εναντίον του εαυτού του: έκοψε ένα κομμάτι από το δεξί του αυτί. Αυτή ήταν και η πρώτη ένδειξη της παραφροσύνης που θα τον βασανίσει ανελέητα. Από το Μάιο του 1889 έως το Μάιο του 1890 έμεινε σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου φιλοτέχνησε με παράφορο πάθος και ενεργητικότητα σχέδια και πίνακες.

Το 1890, άφησε το νοσοκομείο και μετακόμισε στην Οβέρ-συρ-Ουάζ, ένα χωριό στα βόρεια του Παρισιού. Εκεί έγινε φίλος με το γιατρό Πωλ Φερντινάν Γκασέ, που είχε πάθος με την τέχνη. Η αρρώστια, όμως, δεν τον άφησε να ζήσει γαλήνια και ευτυχισμένα, και σε μια νέα κρίση προσπάθησε να αυτοκτονήσει με μια σφαίρα στο στήθος στις 27 Ιουλίου του 1890. Πέθανε δυο μέρες αργότερα. Ήταν μόλις 37 ετών.