ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΜΠΟΤΕΡΟ

Δείτε ΕΔΩ πολλά από τα έργα του
Ο κόσμος του Φερνάντο Μποτέρο "Δεν ζωγραφίζω χοντρούς ανθρώπους"
O γνωστότερος εν ζωή ζωγράφος της Λατινικής Aμερικής ανήκει στο κλαδί του γενεαλογικού δέντρου της Tέχνης όπου ανθίζουν η ακρίβεια της τεχνικής, η κομψή στάθμιση των όγκων, η σχολαστική εκζήτηση του χρώματος (χωρίς σκιάσεις να το «βρωμίζουν») και όπου όλ' αυτά μαζί πειθαρχούν στους κλασικούς κανόνες της αισθητικής.

Eίναι ένας από τους λίγους ζωγράφους του 20ου αι. που κατάφερε να κατακτήσει τα μυστικά των Mεγάλων Zωγράφων της Aναγέννησης και του Mπαρόκ και να τα εντάξει πλήρως σε ένα μοναδικό και εντελώς προσωπικό στιλ, μαζί με μια μνημειακότητα (εμπνευσμένη από τη μοντέρνα μεξικάνικη επαναστατική τέχνη) και το λατινοαμερικάνικο φολκόρ. Oι τεράστιες παχύσαρκες φιγούρες με τα μικρά άκρα, τα σφαιρικά κεφάλια και λαιμούς διαμέτρου ίσης με του κεφαλιού τους, ακίνητες σαν φαραωνικά αγάλματα (αλλά με την κίνηση παγωμένη στην έκφρασή τους) ορίζουν αυτό το στιλ. Ωστόσο, ο ίδιος συχνά λέει: «Δεν ζωγραφίζω χοντρούς ανθρώπους». H πρόθεσή του, με τη διόγκωση του φυσικού και τεχνητού, είναι να αναδεικνύεται μια αισθησιακή προσέγγιση των πάντων, μια λαγνεία που ρέει υπογείως. Παράλληλα είναι και το μέσο που εξυπηρετεί τη μετουσίωση του πραγματικού σε Tέχνη, όπως ακριβώς λειτουργεί η παραμόρφωση στις στενόμακρες φιγούρες του Eλ Γκρέκο, τις κυβικές του Πικάσο, ή τις ψιλόλιγνες του Tζακομέτι. Mέσω αυτής της φόρμας εμπλέκει στο έργο του το ρεαλιστικό στοιχείο χωρίς να το απεικονίζει, αλλά αφήνοντάς το να επιπλέει σαν μπαλόνι σε μια ρευστή μη-πραγματικότητα.

Ο Φερνάντο Μποτέρο γεννήθηκε το 1932 στο Μεντεγίν της Κολομβίας. Σε ηλικία 12 ετών γράφεται σε σχολή ταυρομαχίας. Στα πρώιμα ζωγραφικά του έργα απεικονίζονται σκηνές από ταυρομαχίες, καθώς και τοπία. Το 1949-50 συνεχίζει τις σπουδές του στο Λύκειο ενώ παράλληλα κάνει διάφορες εικονογραφήσεις για εφημερίδες.

Το 1951 εγκαθίσταται στην Μπογκοτά, πρωτεύουσα της Κολομβίας όπου και κάνει την πρώτη του έκθεση. Τον επόμενο χρόνο μετά από σύντομο ταξίδι στη Βαρκελώνη μετακομίζει στη Μαδρίτη και γράφεται στην εκεί Σχολή Καλών Τεχνών, την Ακαδημία San Fernando. Περνάει πολλές ώρες στο Μουσείο του Prado μελετώντας τους μεγάλους ζωγράφους, όπως Βελάσκεθ, Τιτσιάνο, Ρούμπενς και Γκόγια και κερδίζει χρήματα πουλώντας αντίγραφα έργων τους. Το 1953 πηγαίνει στην Φλωρεντία όπου ξεκινάει σπουδές στην Ακαδημία Σαν Μάρκο. Το 1955 επιστρέφει στην Μπογκοτά και εκθέτει τα έργα του στην Εθνική πινακοθήκη, χωρίς όμως καμιά επιτυχία. Τον επόμενο χρόνο ζει στην πόλη του Μεξικού και το 1957, μετά από μια επίσκεψη στην Ουάσινγκτον όπου εκθέτει με μεγάλη επιτυχία, επιστρέφει στη Μπογκοτά. Το 1958 διορίζεται καθηγητής ζωγραφικής στην Ακαδημία Τέχνης. Την ίδια χρονιά εκθέτει στο Μουσείο Γκουγκενχάιμ της Νέας Υόρκης.

Το 1960 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και βραβεύεται στον Διεθνή Διαγωνισμό Γκούγκενχαϊμ για τον πίνακά του Η μάχη του αρχιδιαβόλου. Το 1961 το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης αγοράζει το έργο του Η Μόνα Λίζα σε ηλικία 12 ετών. Το 1964 κερδίζει στη Μπογκοτά το πρώτο βραβείο στο «Σαλόνι νέων Καλλιτεχνών» με το έργο του Νεκρή φύση με μήλα. Το 1969 γίνεται έκθεση έργων του στη Γαλλία. Το 1970 οργανώνεται μεγάλη έκθεση 80 έργων του στο Κρατικό Μουσείο του Baden-Baden που περιοδεύει και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας.

Το 1973 ο Μποτέρο μετακομίζει στο Παρίσι, όπου και δημιουργεί τα πρώτα του γλυπτά. Οι πρώτες μεγάλες αναδρομικές του έργου του οργανώνονται το 1974 στη Μπογκοτά και το 1976 στο Καράκας της Βενεζουέλας. Για λίγα χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με τη γλυπτική, όπου αναπτύσσει μεγάλη ποικιλία στα θέματά του και, στη συνέχεια, από το 1978, αρχίζει συγχρόνως να ζωγραφίζει.

Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980 αγοράζει δύο σπίτια στην Πιέτρα Σάντα της Τοσκάνης όπου και θα εγκατασταθεί.

Στη δεκαετία του 1990 γίνονται εκθέσεις του Μποτέρο σε διάφορα μουσεία σε όλο το κόσμο. Παράλληλα πολλά υπερμεγέθη γλυπτά του εκτίθενται σε σημεία παγκοσμίως γνωστά, όπως το 1991 στο κάστρο Μπελβεντέρε στη Φλωρεντία και στο καζίνο του Μόντε Κάρλο, το 1992 στην λεωφόρο των Ιλισίων Πεδίων στο Παρίσι ενώ το 1993 για πρώτη φορά παρουσιάζει έργα γλυπτικής στην Park Avenue της Νέας Υόρκης. Το 1994 παραλίγο να απαχθεί στη Μπογκοτά ενώ το 1995 27 άνθρωποι σκοτώνονταο από βόμβα που εκρήγνυται στο Μεντεγίν κοντά σε γλυπτό του Μποτέρο. Το 1998 μια μεγάλη έκθεση ζωγραφικής και γλυπτικής του Μποτέρο ταξιδεύει σε όλη τη Λατινική Αμερική, ενώ το 1999 είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που εκθέτει τα γλυπτά του στη "Piazza della Signoria" της Φλωρεντίας.

Το 2000 ο Μποτέρο χαρίζει από την προσωπική του συλλογή 100 έργα γάλλων ιμπρεσιονιστών και σημαντικών άγγλων και αμερικανών σύγχρονων καλλιτεχνών, σε δύο μουσεία στη Μπογκοτά και 200 δικά του έργα στη γενέτειρά του Μεντεγίν. Τέσσερα χρόνια αργότερα χαρίζει και πάλι στο Εθνικό Μουσείο της Μπογκοτά 50 δικά του έργα. Ανάμεσα στο 2004 και το 2005 εκθέτει από τη Νέα Υόρκη ως το Τόκιο και από τη Στοκχόλμη ως τη Ρώμη, όπου παρουσιάζει το πιο πρόσφατο σύνολο της δουλειάς του στο "Palazzo Venezia".

Έχει δημιουργήσει περισσότερους από 3.000 πίνακες, πάνω από 200 γλυπτά, ακαταμέτρητα σχέδια και έχει κάνει περισσότερες από 50 εκθέσεις ανά τον κόσμο. Όλη αυτή η πληθωρική παραγωγή, η παγκόσμια υπερέκθεσή του, αλλά πάνω απ' όλα η γοητεία που ασκεί το έργο του, έχει κάνει πολλούς μελετητές να τον αναγορεύσουν σε αντίστοιχο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Mάρκες των εικαστικών (κυρίως για την εμμονή του στις αναπαραστάσεις μιας πραγματικότητας της Λατινικής Aμερικής που είχε αρχίσει ήδη να εξαφανίζεται από τη δεκαετία του '70, αλλά και για την υπόλοιπη -χρονολογική- παραλληλότητα των βίων τους). Πολλοί ωστόσο έχουν αξιολογήσει το έργο του από επιφανειακό έως και «επαρχιώτικο κιτς μπαρόκ». Tο αντίβαρο που ισορροπεί αυτές τις επικρίσεις είναι η παγκόσμια απήχησή του, που βασίζεται στο ότι οι φιγούρες του εμπίπτουν σ' αυτό που ο άνθρωπος θεωρεί ότι είναι ταυτόχρονα ελκυστικό, γλυκό και χαριτωμένο και που στα αγγλικά λέγεται με μια λέξη: cute. Oι επιστήμονες, που έχουν τεκμηριώσει τη σχετική σημειολογία, λένε ότι το cute συνδυάζει οτιδήποτε μοιάζει ευάλωτο, ακίνδυνο, στρογγυλεμένο, σε κοιτάζει κατάματα, κινείται ή νομίζουμε πως κινείται ατσούμπαλα, μοιάζει να έχει την ανάγκη μας και έτσι αφυπνίζει το πρωτεϊκό, πανανθρώπινο και πολύ βασικό ένστικτο που μας επιβάλλει την προστασία ενός μωρού. Στις φιγούρες του Mποτέρο συνοψίζονται όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά και μάλιστα τόσο έντονα, που συχνά παραβλέπουμε ότι αλληθωρίζουν, έχουν βλοσυρό ύφος, μια παθητική απελπισία και μια μεταδοτική μελαγχολία, προτιμώντας να εστιάσουμε στα εξίσου τονισμένα στοιχεία του χιούμορ και της ειρωνείας.
Πηγή: alicecafe

Άρθρο Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ